Patronka naszej parafii - Święta Maria Magdalena
Wokół postaci Marii Magdaleny narosło w ciągu wieków wiele niejasności i nieporozumień. Wczesne przekazy chrześcijańskie utożsamiały ją z osobą Marii z Betanii, siostrą Marty i Łazarza, która namaściła nogi Jezusa bardzo drogą maścią nardową i otarła je swoimi włosami (J 12,1-3). Ze względu na siedem demonów, które Jezus wypędził z Marii Magdaleny, podejrzewano, iż mogło chodzić o rozpustę, stąd chętnie identyfikowano ją z postacią bezimiennej jawnogrzesznicy, która w domu Szymona namaściła nogi Jezusa olejkiem alabastrowym i wytarła swoimi włosami (Łk 7,37-39). Paralelne relacje ewangelisty Marka (Mk 14,3-9) i Mateusza (Mt 26,6-13) mówią tylko o kobiecie, która wylewa na głowę Jezusa słoik drogocennego olejku. Do pomieszania tych trzech różnych osób, a niektórzy dodają jeszcze czwartą: kobietę przyłapaną na cudzołóstwie (J 8,1-11), która znacznie później mogła odnaleźć Jezusa, by mu podziękować, właśnie przez ofiarowanie drogocennego olejku, doszło głównie w Kościele Zachodnim, gdyż Kościół Wschodni wiernie trzymał się swojej interpretacji i obrazu Marii Magdaleny jako Apostołki Apostołów, którego nie mąciły dwie inne Marie, nie mające bliższego związku z tą pierwszą.
Jako pierwszy dokonywał kompilacji tych trzech postaci papież Grzegorz Wielki w swoich homiliach, a tradycję tę dodatkowo potwierdziła legenda z X w. mówiąca o Marii Egipcjance, nawróconej nierządnicy, która przez 47 lat miała żyć jako pustelnica na wschód od Jordanu. Jeszcze późniejsze legendy mówią o Marii, która po wypędzeniu przez Żydów znalazła się w Marsylii i następnie jako pustelnica i pokutnica żyła w jaskini w La Sainte-Baume. Pochowana zaś została, wg legendy, w Vezelay. Według tradycji greckiej Maria Magdalena wraz z matką Jezusa udała się do Efezu i tam później zmarła. Jej relikwie zostały w 886 r. przeniesione do Konstantynopola i tam są przechowywane.
Marię Magdalenę poznajemy u ewangelisty Łukasza, gdy już uleczona przez Jezusa, który wypędził z niej siedem demonów, wraz z uczniami i innymi niewiastami idzie za Jezusem (Łk 8, 1-13). Ten fakt podaje również ewangelista Marek (Mk 15, 40-41). O Marii Magdalenie wiemy również, że była obecna przy ukrzyżowaniu (Mt 27,55-56; Mk 15, 40-41; J 19, 25), pomagała także przy pogrzebie (Mt 27, 61; Mk 15, 47). To również Maria Magdalena wraz z Marią, matką Jakuba i Salome kupiły wonności, którymi miały namaścić ciało Pana Jezusa, i gdy minął sabat wybrały się do grobu (Mk 16, 1-2). Jednak spośród tych kobiet ewangeliści wymieniają tylko Marię Magdalenę pisząc o pustym grobie. Relacje te różnią się od siebie okolicznościami. U Mateusza Maria Magdalena przychodzi do grobu wraz z "drugą Marią" (Mt 28,1), u Marka występują z nią Maria, matka Jakuba i Salomea (Mk 16,1), u Łukasza także Maria oraz Joanna i inne kobiety. U ewangelisty Jana i w późniejszym zakończeniu ewangelii Marka Maria Magdalena jest sama (J 20, 1-2.11-18; Mk 16, 9).
To właśnie Maria Magadlena, a nie kto inny, ma iść i oznajmić uczniom o zmartwychwstaniu. Ona ma przekazać dalej prawdę i świadectwo o zmartwychwstaniu, tak bardzo ważne dla wiary apostołów i całego Kościoła. Tę otrzymaną misję Maria spełniła: "I przyszła Maria Magdalena, oznajmiając uczniom, że widziała Pana i że jej to powiedział" (J 20, 18). W IX w. Rabanus Maurus przyznał jej z tego powodu tytuł "Apostołki Apostołów" i właśnie jako Święta Równa Apostołom jest Maria Magdalena czczona w Kościele Wschodnim.
Kościół wspomina ją w dniu 22 lipca. Także w Kościołach ewangelickich i prawosławnym jest to dzień Marii Magdaleny. Najnowsza reforma kalendarza liturgicznego w Kościele rzymskokatolickim z 1969 r. odróżniła Marię Magdalenę, kobietę, której ukazał się Chrystus, od Marii, siostry Marty i Łazarza lub niewiasty pokutującej.
Przedstawiana jako pokutnica, często rudowłosa, ze słoikiem maści, w scenie mycia nóg Jezusowi, w ogrójcu, przy ukrzyżowaniu, na pogrzebie, w jaskini z książką itd. włosiennica, czaszka ludzka.
Patronka Marsylii, Prowansji, Sycylii, Neapolu, zakonów kobiecych, kobiet, pokutujących, osób kuszonych, życia kontemplacyjnego, dzieci, które mają trudności z chodzeniem, fryzjerów, perukarzy, ogrodników, studentów, więźniów.